Аз рӯзи аввали чашм ба олам кушодани тифл волидайн дар орзуи камолоту рушди солими зеҳниву ҷисмии ӯ мекӯшанд, то роҳҳои имконпазири таълиму тарбия доданро тай намоянд.

Шуури сарватмандона сараввал ирода ва матонати қавӣ аст ва баъд аз он дороии молӣ мебошад.

Қарор ва нияти сарватманд ё камбағал шудан, сараввал дар мағзи сар ҳаллу фасл мешавад

Нафари соҳибэҳтиромро лозим меояд, ҳам зиндагонии дунявияшро обод бикунад ва ҳам барои ҳаёти ухравияш амалу корҳои муносиб ва мувофиқро, ки ризои Офаридгор дар он аст, ба ҷой орад.

Бинобар меъёр ва боварии арзишҳои маънавӣ кас дар ин олам бояд мисле умр ба сар барад, ки ҳаргиз намемирад, вале барои охират огоҳ зияд, ки чун баъд аз сонияе ин оламро падруд хоҳад гуфт.

Бахусус хонае, ки дар он ба таълим ва тарбияи насли наврас аҳамият дода мешавад, ҳамчун ҳуҷайраи солиму фаъоли ҷомеа барои рушду суботи афроди кишвар мусоидат менамояд.

Бахусус чунин ҳолат замоне рух медиҳад, ки ӯ ба тавсияи хешу таборон ва дӯстони ноаҳл гӯш медиҳад. Аз ин рӯ маслиҳати созгорро нафаре дода метавонд, ки табиату қонунҳои гардиши сармояро аз худ кардааст ва дар ин масъала соҳиби таҷруба мебошад.

Бинобар дониш ва малакаи сайқал додашуда гардиши пулӣ дар доираи ҳалол мунтазам шуда, эътибори шахс дар назди халқ ва Ҳақ(қ) то рафт баланд мешавад.

Ҳангоми харҷ кардани маблағ, эҳтиёҷ ва ҳавасро аз ҳам фарқ кунед. Аксарият бинобар ҳавасу хоҳиши кӯтоҳмуддат қарор дода, соҳиби чизе шудан мехоҳанд. Ҳол он ки хоҳишу ҳаваси одамӣ охир надорад.

Барои татмин намудани ҳавову ҳаваси хеш тамоми даромади ба даст овардашударо харҷ накунед, балки як миқдор аз онро сармоягузорӣ намоед, то ки минбаъд он даромад барои шумо фоида биёрад.

Вақто Ида Тарбелл соли 1898 ба шуъбаи дар Ню-Йорк будаи маҷалла гузашт, дид, ки яке аз номҳои вирди забони мардум Ҷон Д. Рокфеллер аст ва хотироти гузаштаи ҳаёташро ба ёд овард. Дар муддати кӯтоҳ ба омӯзиш дар бораи Рокфеллер шуруъ намуд.