Чӣ қадар зебоӣ, покӣ, роҳатбахшу таскиноварӣ, ин қалби муштоқу овораи модарӣ. Нури чашму маънии ҳаёти манӣ, умедвору ошиқӣ. Чӣ хушбахтам, ки Холиқи бузург имкони болои сарат нишаста, хоби нозатро бо шавқу иштиёқ тамошогаҳи розу ниёзам кардан додааст.

Аксарият ҳоло ҳам пазмони нафаре ҳастанд, ки вай омада, бо тилисми муъҷизаофараш кулли мушкилоти онҳоро ҳал мекунад. Ҳақиқат ин аст, ки чунин нафар ҳеҷ гоҳ пайдо намешавад.

Вақте шумо низ чунин одат ва адаби кориро касб мекунед, ҳолати рӯҳӣ-равонӣ ва вуҷуди эҳсосӣ-ақлониятон дар савияи волои фазои созандакорӣ қарор гирифта, ҳар дам аз пайи амалӣ кардани нақшаҳои тартибдода кӯшиш меварзед.

Раванди тафаккур ва банақшагирӣ захираҳои фикриро озод карда, малакаи эҷодкориро бедор мекунад.

Танҳо се фисади нафарони болиғ одати дар болои коғаз фикр карданро доранд. Ин се фисад нисбат ба нафарони боқимонда то панҷ-даҳ баробар корҳои бештарро ба сомон мерасонанд. Зеро одати дар болои коғаз фикр кардан, ба ақлу ҳуши онҳо фар(р) бахшида, самти ҳаракаташонро аниқ мекунад.

Ҳарчанд шаҳрвандон соли нави меомадаро бо умеду таманнои зиёд пазмон мешаванду хушҳолона истиқбол мегиранд, вале аксарият аз он ғофиланд, ки боз як умри башарӣ сипарӣ гашта, кас барои падруд гуфтани олами фонӣ қарибтар гаштааст.

Шуури камбағалона касро ба ғайрифаъол зистан тела медиҳад.

Аксар вақт дар паси пардаи шуури камбағалона ҳисси ҳасадбарӣ пинҳон аст.

Дар самти ба даст овардани ҳадаф ва мақсадҳои хеш боматонат будан яке аз сифат ва малакаҳое мебошад, ки фардро ба қуллаҳои муваффақият мерасонад.

Ҳарчанд дар назари баъзеҳо матни равону ҷолиб навиштан қулай метобад, вале ду калимаро дуруст ва бе ғалат бо ҳам овардан малака ва меҳнати зиёдро талаб мекунад.