Кам нафароне ҳастанд, ки ин роҳи дуру дарозро пеша кунанд. Аксарият то ҳатто суханҳои одии шоиронаро дарк намекунанд. Мутаассифона, ҳоло ҳама мехоҳанд кори осону пули зиёд дошта бошанд.

Дар интихоби касб имрӯз мо саросемаем. Хусусан дахолати атрофиён сабаб мешавад, ки насли ҷавон дар интихоби роҳи минбаъдаашон хато кунанд.

Даромаде, ки пойафзолдӯзӣ меорад, барои зиндагиро пеш бурдан ҳаматарафа басанда аст.

Нависанда бо заҳмати сангин ба воя мерасад!

Режиссёршаванда бояд пеш аз ҳама истеъдодеро, ки Худованд ба ӯ додааст, дар худаш кашф кунад.

Дилхоҳ соҳа ва дилхоҳ касб барои бахшидани як умр, ки такрорнашаванда аст, меарзад.

Маҳз дар Тоҷикистон ҷомеа таассуроти дуруст дар бораи психолог надорад, зеро ҳангоми суҳбат чунин иброз медоранд, ки “ман девона нестам!”

Устошаванда нафаре бояд бошад, ки мақсади муайян дошта бошад ва аз ин умри кӯтоҳаш чӣ хостану чӣ кор кардану аз кадом ҳисоб зиндагӣ карданашро хуб донад.